(สนามบอลนี้ เราเคยชวนเพื่อนที่ไม่ชอบเตะบอล มาเตะด้วยกัน)
เรา: เฮ้ย กินข้าวเที่ยงไหมวันพุธนี้
โอ ซังมิน (ชื่อสมมติ): ไม่ว่างเลยพี่ เทอมนี้ลง 20 หน่วย
เรา: เฮ้ย มานั่งชิวกันป่าว มีพวกเราอยู่กันครบเลย
โซล กงซาน (ชื่อสมมติ): โทดทีพี่ ใส่ชุดนอนแล้ว ไว้วันหลังละกันครับ you guys have fun
เรา: เฮ้ย วันอาทิตย์นี้ 4 โมงเย็นไปเตะบอลกัน
คิม จูวอน (ชื่อสมมติ): ไม่ว่างอะพี่ ติดประชุม
ตอนสมัยเราเรียนประถมยันมัธยม เราชอบชวนเพื่อนไปห้องน้ำด้วยกันนะ
ฟังดูแปลกๆ แต่แบบ คือ จะไปไหนเราชอบมีเพื่อนไปด้วยเสมอ
คนไหนที่ไปขี้เป็นเพื่อนนี่ ให้ 100 คะแนน
ไอ้นี่คนดีชัวร์ ต้องเอาเป็นเพื่อนสนิท
พอโตขึ้นหน่อย เพื่อนก็เป็นเพื่อนที่อายุมากขึ้นไปด้วย
แต่ละคนก็มีความรับผิดชอบอะไรของตัวเอง
แล้วก็ไม่ใช่ว่าจะไปขี้เป็นเพื่อนได้ทุกคน
ถ้าเอาเรื่องไปขี้เป็นเพื่อน มาตัดสินใจก็อาจจะไม่มีเพื่อนได้
วันนี้เราเลยจะมาคุยเรื่องเกี่ยวกับการชวนเพื่อนทำกิจกรรมต่างๆ
เพราะ การจะสนิทกับใครได้ มันต้องเริ่มจากการทำกิจกรรมร่วมกันใช่มะ
เรื่องที่จะคุยวันนี้ เหมือนจะเป็น common sense
แต่เอาจริงๆแล้วพอกลับมาดูตัวเอง
เอาจริงๆก็เพิ่งจะเรียนรู้เร็วๆนี้เอง
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
เวลาชวนเพื่อนทำไร แล้วมันปฏิเสธ
รู้สึกว่า พอมาคิดดูดีๆแล้ว
มันมีอยู่ 3 เหตุผลที่โดนปฏิเสธนะ
ไม่มีเวลา
เรา: เฮ้ย กินข้าวเที่ยงไหมวันพุธนี้
โอ ซังมิน: ไม่ว่างเลยพี่ เทอมนี้ลง 20 หน่วย
เคยอ่านที่ไหนซักแห่งนะ ว่าคนเราทุกคนเวลาเท่ากัน
ถ้ามันให้ความสำคัญกับอะไรซักอย่างมันต้องมีเวลาให้
เราว่า แนวคิดนี้ค่อนข้างอันตรายถ้าคิดมากเกินนะ
งี้ถ้าใครไม่ว่างเจอเรา
เราก็สามารถไปตัดสินคนนั้นว่าไม่ให้ความสำคัญกับเราได้
คนไม่มีเวลา บางทีมันไม่มีเวลาจริงๆนะ
กรณีนี้ คนที่ลง 20 หน่วยกิต เป็นคนประเภทที่กินนอนอยู่ที่คณะ
ไม่มีพลังงาน
เรา: เฮ้ย มานั่งชิวกันป่าว มีพวกเราอยู่กันครบเลย
โซล กงซาน: โทดทีพี่ ใส่ชุดนอนแล้ว ไว้วันหลังละกันครับ you guys have fun
ห่าราก
ถ้าชุดนอนมึงเป็นชุดเกราะ เปลี่ยนยากซะขนาดนั้น
แต่ตอนหลังเรามาเข้าใจละ ว่า ไอ้พวกคำแก้ตัวแปลกๆทั้งหลาย
ส่วนใหญ่จะเป็นการบอกว่า “ไม่มีพลังงาน”
นอกเรื่องนิดนึง
ขอแนะนำหนังสือเล่มนี้
The Power of Full Engagement: Managing Energy, Not Time, Is the Key to High Performance and Personal Renewal
คร่าวๆ มันคุยเรื่องพลังงานเนี่ยแหละ
ว่าคนเรา ควรจะบริหารพลังงาน มากกว่าบริหารเวลา
อะ กลับมาเรื่องไม่มีพลังงาน
ไอ้โซล กงซาน นี่มันเป็นคนมีมารยาทนะ
มันชอบพยายามหาเหตุผลปธิเสธดีๆ ที่ไม่เสียน้ำใจ
แต่ไอ้ชุดนอนนี่เด็ดสุดละ
ความจริง สิ่งที่มันพยายามจะบอก คือ
มันเตรียมตัวจะเข้านอนแล้ว
ถ้ามันออกมาเจอกันแล้ว กลับไปเตรียมนอนอีกที จะใช้พลังงานเยอะ
ซึ่งวันนั้นมันหมดพลังงานออกมาแล้ว
ไม่ชอบ
เรา: เฮ้ย วันอาทิตย์นี้ 4 โมงเย็นไปเตะบอลกัน
คิม จูวอน: ไม่ว่างอะพี่ ติดประชุม
ตอนหลังสุดท้ายมันก็เฉลยออกมา ว่า ไม่ชอบเตะบอล
เพราะวันที่ไม่มีประชุม มันหมดคำแก้ตัว มันเลยบอกเราตรงๆ
เราก็บังคับให้มันไปก่อน อย่างน้อยหนึ่งรอบนะ
เพราะ ไอ้เตะบอลที่เราชวน มันก็เป็นเตะบอลแบบเด็กอนุบาลนะ
คือ มีเพื่อนล้วนๆ ทั้งเตะเป็นและไม่เป็น
แล้วก็เข้าไปรุมลูกบอล ตะโกนฮาๆ
มันก็ไปมาครั้งนึง (เตะเข้าไป 4 ลูกด้วย)
แต่หลังจากนั้น มันก็บอกเราว่า มันไม่ชอบกีฬานี้จริงๆ
เราก็เลยโอเค
จริงๆมีแบบที่ 4 แต่ในชีวิตเจอประมาณน้อยกว่า 1 % ในสังคมทั่วไป
ไม่ชอบคนชวน
เรา: เฮ้ย เย็นนี้ไปกินข้าวกัน
ต๊ก โกจิน (ชื่อสมมติ): ไม่ว่างนะ (แต่จริงๆกูไม่ชอบหน้ามึง)
แล้วไง
โตเป็นควายแล้ว
ก็เพิ่งจะมารู้ไอ้สาเหตุหลักๆที่เพื่อนมันไม่ว่างอะนะ
แต่รู้สึกได้ประโยชน์นะ
เพราะว่าทีนี้เราก็แก้ตรงจุดได้แล้ว
เมื่อเพื่อน ไม่มีเวลา ไม่มีพลังงาน ไม่ชอบกิจกรรม
มันเป็นอะไรที่เรามีอำนาจแก้ไขได้นิดหน่อย
ถ้าเพื่อนไม่มีเวลา นัดล่วงหน้าเยอะๆ นัดไปทำอะไรที่ใช้เวลาน้อยๆ
ไม่ว่าง ก็ไปเจอมันหน้าคณะ แล้วเดินคุยกลับบ้านด้วยกัน
ไปเจอมันที่แลบ ทักทาย
ถ้าเพื่อนไม่มีพลังงาน ก็ทำอะไรให้มันเสียพลังงานน้อยที่สุด
ไม่ชอบออกจากบ้านก็ไปหามัน
ไม่ชอบเจอเพื่อนกลุ่มใหญ่ก็นัดตัวๆ
ถ้าเพื่อนไม่ชอบกิจกรรม ก็หากิจกรรมที่มันชอบ
มันไม่ชอบเตะบอล ก็ชวนมันไปนั่งกินเบียร์แทน
ง้อ
ที่พูดมาทั้งนี้
จะสังเกตได้อย่างนึงว่า วิธีชวนเพื่อนให้ติด สรุปคือต้องง้อมันนี่หว่า
คนจะเป็นเพื่อนกันมันต้องสองฝ่ายปะ ไม่ใช่เราจะมาง้อฝ่ายเดียว
สำหรับคนที่มีเพื่อนดีๆเยอะแล้ว ไม่ต้องแคร์นะ
(นี่เป็น ประโยคที่พูดมาจากคนที่ไม่ชอบเรา)
แต่สำหรับคนที่ให้ความสำคัญกับการสร้างสัมพันธ์ดีๆ กับคนอื่นเรื่อยๆ ระยะยาว
เราคิดว่า
ตราบใดที่เพื่อนพวกนั้นเป็นคนดีโดยพื้นฐาน ก็ง้อมันไปเถอะนะ
ความสัมพันธ์เพียงผิวเผินจะแข็งแกร่งขึ้น ก็ต้องเริ่มจากตรงนี้แหละ
แล้วทุกวันก็จะได้เป็นการสร้างความสัมพันธ์กับคนอื่นโดยไม่ผ่านไปเปล่าๆเนอะ