เป็นที่ต้องยอมรับว่าคนที่เกิดรุ่นๆเรา (แถวๆ พ.ศ.2525 บวกลบนิดนึง) ก็มีพ่อแม่หรือแม้แต่ยายที่อายุมากแล้ว
การเสียคนเหล่านั้นไปถือเป็นเรื่องที่เศร้ามาก
แต่ที่เศร้าไม่แพ้กันก็คือ การที่เห็นคนที่เรารัก เสียคนพวกนั้นไป
เท่าที่เราจำได้ เราผ่านเหตุการณ์แบบนี้มา 2 รอบแล้ว
เวลามองเห็นเดียร์เสียใครไป นี่มันบอกไม่ถูกแย่ยิ่งกว่าแย่อีก
เราก็เลยตั้งใจเขียน blog นี้ขึ้นมาแบ่งปัน วิธีทำตัว เมื่อเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้น
เอาละ
- อย่าบอกว่า คนที่เสีย ไปดีแล้วแหละ อยู่ไปก็ทรมาน ยกเว้นว่า อีกฝ่ายจะพูดเอง
- บางทีอีกฝ่ายจะอารมณ์เสียง่าย ต้องทนเท่านั้น ห้ามเถียงเด็ดขาด อย่าไปจำถ้าโดนพูดแย่ใส่ ถ้าอึดอัด โทรไปเล่าให้เพื่อนสนิทฟังได้
- คอยประคองไว้ตลอด ถ้าอีกฝ่ายจะร้องไห้เมื่อไร ต้องปล่อยให้ร้องไป
- ตามใจเยอะกว่าเดิม ถ้าอีกฝ่ายอยากกินอะไรอยากไปไหน ให้เตรียมตัวเหนื่อยไว้ แม้เราจะไม่อยากไป ลองเสนอพาอีกฝ่ายไปที่ที่เค้าชอบดูก็ช่วยได้เหมิือนกัน
- อีกฝ่ายจะเล่าเรื่องเก่าๆเกี่ยวกับคนที่เสียไปเยอะ ให้ตั้งใจฟัง ห้ามเบื่อ ถ้าทำอะไรอยู่ให้หยุดทำก่อน
- อีกฝ่ายจะไม่ค่อยอยากทำอะไร ถ้าเราทำอาหารหรืองานบ้าน หรืออะไรเล็กๆน้อยๆให้ ถือว่าช่วยบรรเทาภาระอีกฝ่ายได้เยอะ
- อีกฝ่าย อาจจะโทรคุยกับที่บ้านบ่อยๆ เตรียมทิชชู่ไว้ เพราะ มักจะมีการร้องไห้ เมื่อคุยกับทางบ้าน
- ให้กะไว้ ประมาณ 1 เดือนให้หลังอีกฝ่ายมักจะพูดได้มากขึ้น ทำอะไรได้มากขึ้น อีกประมาณ 2 เดือนให้หลังจะเริ่มหัวเราะได้ และอีก 6-12 เดือนให้หลัง ก็จะกลับมาเป็นเกือบเหมือนเดิม แล้วนานกว่านั้นไปก็จะเหมือนเดิมเอง
หลักๆก็เท่านี้นะ พูดง่ายกว่าทำนะ แต่ทุกอย่างจะผ่านไปได้ ด้วยกาลเวลา
เสียใจด้วยนะเว้ย