ถึงวัยแล้ว

สิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยที่สุดในปีที่ผ่านมาอย่างแรกเป็นเรื่องน่ายินดี คือ มีเพื่อนแต่งงาน
เรามักจะได้รับ invite ทาง facebook มาเรื่อยๆ เดี๋ยวคนนี้ก็แต่งงาน เดี๋ยวคนนั้นก็แต่งงาน
การที่คนสองคน แสดงความรักให้โลกเห็นด้วยการรวมตัวเป็นหนึ่งครอบครัว เป็นเรื่องที่น่าฉลอง

แต่อีกด้านนึงที่ต้องยอมรับสำหรับคนที่อายุถึงวัย 30 แล้วก็คือ นี่คือวัยที่คนรุ่นก่อนเราเริ่มล้มป่วย
นอกจากเรื่องงานแต่งงานเพื่อนๆที่เห็นบ่อยๆ
เราก็เห็นเรื่องการจากไปของญาติของเพื่อน หรือบางคนมีพ่อแม่เข้าโรงพยาบาลเป็นโรค ฯลฯ

ตัวเราเองก็ไม่เว้น คุณแม่เพิ่งผ่าตัดหัวใจรอดตายไปเมื่อปีที่แล้ว คุณลุงเสียไปไม่นานมานี้ และล่าสุดก็คือข่าวว่าคุณตาท่านนึงก็เสียไปแล้วอีกเหมือนกัน

เรามีบ้านอยู่ราชบุรี เรียกกันว่าบ้านสวน
เมื่อ 20 ปีที่แล้ว บ้านนี้เต็มไปด้วยพี่ป้าน้าอา ตา ยาย เต็มไปหมด ถือเป็นครอบครัวขยายที่คนไทยสมัยก่อนมีกัน
ตอนเด็กๆบางปิดเทอม เราจะไปนอนค้าง ที่ไร่ของก๋ง เพื่อกินนอนอยู่กับธรรมชาติ
ก๋งมีลูก 4 คนซึ่งเราจะเล่นด้วยกับทุกคน

ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยก็ได้ไปเยี่ยมบ้านที่ราชบุรีน้อยลงๆ
เป็นที่น่าเศร้า เหมือนกับว่าทุกครั้งที่ไปเยี่ยม คุณยาย หรือคุณตาจะน้อยลง 1 คนๆ
แล้ววันนี้ก็มาถึง ก๋งไม่อยู่กับเราอีกต่อไปแล้ว

เป็นความจริงของชีวิต ที่คอยมาตอกย้ำเราอยู่บ่อยๆโดยเฉพาะช่วงนี้
เรื่องเครียดต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นค่าใช้จ่ายที่ลืมคำนวณหรืองานเยอะหรือคนงี่เง่า ฯลฯ ล้วนแต่เป็นเรื่องเล็กเมื่อเรามองวัฏจักรชีวิตโดยรวม

ถ้าเราต้องเลือกสอนอะไรใครซักอย่างได้เพียงอย่างเดียวในชีวิต เราจะสอนว่า
"การดำเนินชีวิตที่ดีควรจะมีเป้าหมายเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์กับคนในครอบครัวและคนที่เรารัก"

เพื่อนๆ ใช้เวลาทุกนาทีให้คุ้มนะ